Κάθε φορά που διαβάζω πρωτόλειο έργο κάνω μοιραία μια σειρά συλλογισμών όπως: αν θα αντεπεξέλθει των προσδοκιών μου, αν θα αξίζει το χρόνο μου, αν θα με «προτρέψει» να διαβάσω ξανά τον ίδιο συγγραφέα, κ.ο.κ. Το ραντεβού είναι ένα τέτοιο βιβλίο και, ομολογώ, αν δεν έφτανε στα χέρια μου ύστερα από πρωτοβουλία της Αφροδίτης Φραγκιαδουλάκη το πιθανότερο που θα είχε συμβεί θα ήταν να μη το διαβάσω ποτέ. Όχι επειδή διαθέτω κάποια προκατάληψη απέναντι στα «πρωτάκια» -καμία σχέση, κάθε άλλο, μου αρέσει να διευρύνω τους ορίζοντές μου γνωρίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερους δημιουργούς- αλλά διότι κυκλοφορούν τόσες χιλιάδες τίτλοι που, με μαθηματική ακρίβεια, είναι πιθανότερο να μη «πέσεις» πάνω του παρά το αντίθετο.
Το ραντεβού όμως είναι ένα μυθιστόρημα που αξίζει να αναζητήσεις και οπωσδήποτε σε αποζημιώνει για το χρόνο που θα περάσεις μαζί του. Είναι πλημμυρισμένο με πανέμορφες περιγραφές λόγω της αισθαντικής περιγραφικότητας τής συγγραφέως του, διαθέτει διάφανο-ξεκάθαρο συναίσθημα, γρήγορες εικόνες που συνθέτουν τον κόσμο και τους ήρωες και πολλή πολλή τέχνη: Μονέ, Στραντ, Λόρκα, Ματίς, Ρόθκο… -θα προσέξατε βέβαια και τον Σίλε στο εξώφυλλο. Οι αγκαλιασμένοι εραστές του γίνονται, για όσο κρατάει η ανάγνωση, κι αυτοί πρωταγωνιστές στη μυθογραφία. Τα κορμιά παραδομένα στην αέναη σύσπασή τους. Εξπρεσιονισμός με επιρροές αρ νουβό εξηγεί κάπου. Κι αν δεν έχεις γνώση όλων αυτών των καλλιτεχνών… πόση ελάχιστη σημασία έχει αν δεν έχεις ξεκάθαρα στο νου το κίνημα του εξπρεσιονισμού ή του αρ νουβό, τη στιγμή που θα σε κερδίσουν τόσα άλλα· άσε που στην εποχή μας με δύο κλικ μπορείς να βρεις πανεύκολα όλες τις απαντήσεις, αρκεί να είσαι λίγο περίεργος ή τελειομανής. Κι αν τελικά σε οδηγήσει σε τέτοιες αναζητήσεις τότε ο σκοπός του βιβλίου έχει επιτευχθεί στο πολλαπλάσιο. Κατ’ εμέ γεννά το ενδιαφέρον για την τέχνη και φανερώνει την αγάπη της ίδιας γι’ αυτή.
Στην υπόθεση τώρα, βρισκόμαστε στην Αθήνα του σήμερα, στο Λονδίνο πριν από λίγο καιρό, στη Βιέννη των αρχών που προηγούμενου αιώνα και στη Ρώμη. Άνθρωποι συναντιούνται και ερωτεύονται, αγαπιούνται, λατρεύονται… συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο σε εκείνο το αδιαίρετο ένα, στο απόλυτο άλλο τους μισό. Θα γράψει χαρακτηριστικά: Η φωνή πίσω της ήταν η φωνή που ήθελε να ακούσει για να βρει ξανά τον κόσμο για να περιγράψει την αίσθηση όταν ο άλλος χρειάζεται για να είσαι καλά.
Στην Πινακοθήκη, η Στεφανία έχει ένα άτυπο ραντεβού με τον πίνακα. Η Στεφανία που ένα χρόνο πριν αναγνώρισε τον έρωτα σε εκείνον -τον άντρα και σε εκείνον τον πίνακα- σε έναν άλλο τόπο. Η Στεφανία που βλέπει στα μάτια του Νικόλα μια μαγική ταύτιση με το ζευγάρι του καμβά.
Μέγας κυρίαρχος των σελίδων αυτών ο έρωτας. Τρυφερότητα και αλήθεια χαστουκίζουν τον αναγνώστη· αλλού τα λάθη… ψυχογραφήματα [Δε θα τον σώσεις. Σώσε τον εαυτό σου.] και συγκίνηση. (Πόσο συγκινητικό! Με εξέπληξε.) Οι χαρακτήρες γήινοι. Είναι φτιαγμένοι από αναμνήσεις όπως όλοι μας και πανέμορφες γέφυρες συνδέουν τις σκηνές. Ένα πολύ μεγάλο μάθημα μένει στο μυαλό και αφορά -τι άλλο;- την αγάπη. Σε δεύτερο επίπεδο, η Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη, σκιαγραφεί ολόσωστα τις σχέσεις λέγοντας πως η αγάπη δεν είναι να συγχωρείς το καθετί ή να συγχωρείς συνέχεια. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν στη βάση τους, ούτε μπορούν να προσποιηθούν, και όσοι το κάνουν δε θα ‘ναι για πολύ. Καθένας έχει μόνο έναν αληθινό εαυτό και εκείνον πρέπει να αναζητήσεις, να αγαπήσεις, να ερωτευτείς, να λατρέψεις, να…
Ό,τι κοιτάζουμε, δεν το βλέπουμε πάντοτε… …μην κοιτάζεις απλά. Δες.
Ένα μουσείο. Μια γυναίκα κοιτάζει έναν πίνακα. Ένας άντρας την κοιτάζει που τον κοιτάζει. Ένας ζωγράφος στο απόγειο της καριέρας του και η σύζυγός του, πεθαίνουν μαζί από ισπανική γρίπη. Μια συνεχής παραμνησία. Γεγονότα που μοιάζουν παράδοξα μα είναι οικεία. Η Αθήνα της κρίσης. Η Βιέννη της μουσικής. Το πολυμορφικό Λονδίνο. Οι σχέσεις που δοκιμάζονται. Το αστικό περιβάλλον που καταρρέει. Οι ψυχικές διαταραχές. Η συναισθηματική κακοποίηση. Το θρίλερ. Η δίψα για ζωή που κόβει την ανάσα. Η συνάντηση δυο ανθρώπων. Το ραντεβού τους.
Είναι αλήθεια πως κάθε καινούργιο έργο όταν εκδίδεται αποτελεί ένα πνευματικό γεγονός, οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει αυτό. Το κάθε βιβλίο είναι αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας που περνάει από πολλά στάδια από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι τη στιγμή της υλοποίησης. Είναι γεγονός ότι πρώτη ένιωσε τη συγκίνηση η συγγραφέας.
Ντύθηκε ηρωΐδα του δικού της παραμυθιού. Ξανάγινε παιδί· παιδί που παίζει ξέγνοιαστα στους δρόμους. Η σκοτεινιά αποσυντέθηκε σε μικροσωματίδια χαρούμενης λάμψης…
το ραντεβού 