«Σ’ αγαπώ, σ’αγαπώ ατέλειωτα και σχεδόν πιο απεριόριστα και…και…»
Λέξεις αχνές, γραμμένες με μολύβι. Στο τέλος έσβηναν. Το σημείωμα του έκαιγε τα χέρια. Το διάβασε αμέτρητες φορές· ούτε κι ο ίδιος δε θυμόταν πόσες. Το δίπλωνε και το ξεδίπλωνε μέχρι που το λευκό χαρτί έγινε διάφανο στα δάχτυλά του. Και όταν δεν το διάβαζε, το φύλαγε στο στήθος του, εκεί που κάποτε υπήρχε η καρδιά του…
Egon Schiele, The Embrace 1912
το ραντεβού 
persistence of memory
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο