Μια υπόνοια που δεν ήταν ξεκάθαρη, πλανιόταν στον ψυχρό αέρα, μα ο αναλλοίωτος θόρυβος των αισθήσεων την έκρυβε και έσπρωχνε κάθε λογής φοβίες και αναπάντητα ερωτήματα στο βάθος του μυαλού της. Μια στιγμιαία ατσάλινη λάμψη διαύγειας κατόρθωνε πότε πότε να διαπεράσει την πυκνή ομίχλη της σκέψης της, και με τη μορφή προαισθήματος, τσίγκλιζε το αποκοιμισμένο της ένστικτο. Γυρνούσε αλλού το κεφάλι. Είμαι εδώ. Κάτι ζω. Και υπάρχω. Ας δούμε…
Deborah Sheedy
το ραντεβού 
Λίγες γραμμές κάθε φορά,αλλά πάντα σε καθηλώνουν…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
σε ευχαριστώ πάντα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!