«Και ανάμεσα σε όλα αυτά τα πουπουλένια στρωσίδια και παπλώματα η πραγματική πριγκίπισσα κατάλαβε το μπιζέλι;» γούρλωσε τα ματάκια της η Στεφανία.
«Ναι, γιατί οι αληθινοί άνθρωποι δε χρειάζεται να δουν ή να αγγίξουν κάτι για να το νιώσουν. Το βλέπουν με τα μάτια της καρδιάς τους…»
«Τι λες βρε γιαγιά;» ξεκαρδίστηκε η Στεφανία. «Έχουν οι καρδιές μάτια;»
Η γιαγιά έκανε τη συγχυσμένη κι έκλεισε το βιβλίο. «Έμπρός, μικρή! Αρκετά…κοιμήσου τώρα…»
Όταν επιτέλους η πόρτα του δωματίου άνοιξε, σχεδόν την είχε πάρει ο ύπνος…
το ραντεβού 