«Πρόσεχε… πρόσεχε… την καρδιά σου. Πρόσεχε… δεν είναι δική σου… ανήκει σε κείνον…» Η Στεφανία φέρνει τα χέρια της στο στήθος της. Φτεροκοπά. Μετράει τον κάθε χτύπο του. Ενώνεται με το τραγούδι. Τραγούδι γνώριμο και λυπημένο… το άκουσμά του της προκαλεί μια αβάσταχτη αίσθηση· ξεσπάει αναπόφευκτα σε κλάμματα. Έχει ανάγκη να λυτρωθεί…
το ραντεβού 