«Πρόσεχε… πρόσεχε… την καρδιά σου. Πρόσεχε… δεν είναι δική σου… ανήκει σε κείνον…» Η Στεφανία φέρνει τα χέρια της στο στήθος της. Φτεροκοπά. Μετράει τον κάθε χτύπο του. Ενώνεται με το τραγούδι. Τραγούδι γνώριμο και λυπημένο… το άκουσμά του της προκαλεί μια αβάσταχτη αίσθηση· ξεσπάει αναπόφευκτα σε κλάμματα. Έχει ανάγκη να λυτρωθεί…
Ο κοσμοπολίτικος αέρας της πόλης τους ταίριαζε. Ο Δούναβης με τα γαλάζια κύματά του, ασκούσε μαγική επίδραση επάνω τους. Ζούσαν στο πιο ενδιαφέρον μέρος της Ευρώπης. Μαζί. Μα τώρα γύρω τους παντού πόλεμος… Πόλεμος, θάνατος και φωνές. Το χέρι της χαϊδεύει την κοιλιά της προστατευτικά. Τον έχει μέσα της… μέσα της… της αρκεί. Άξαφνα εκείνος σοβαρεύει. Μικρές φωτιές μοιάζουν να ξεπηδούν από τα μάτια του. Το βλέμμα του, διασχίζει τον αέρα στο δωμάτιο· σαν αστραπή γεμίζει την ατμόσφαιρα με φως. Ω, δεν χορταίνει να τον κοιτάει… Όταν ο άντρας της δουλεύει, ο πλανήτης της δικής της καρδιάς σταματά…
Egon Sciele ~ Portait of Edith Schiele 1917
Ένα μουσείο, ένας πίνακας του περασμένου αιώνα, ένας αμφιλεγόμενος καλλιτέχνης, ένας έρωτας που δε πρόλαβε να ζήσει, δύο άνθρωποι που δίνουν ραντεβού χωρίς να το γνωρίζουν, για να τελειώσουν αυτό που άρχισαν στις αναμνήσεις τους…
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγγελάκη.
“Inside my skin,
loving you, I am this space
my body believes in.”
Πού είσαι; Πού είσαι; Αν δε σε αγαπούσα τόσο, θα σε μισούσα μέχρι θανάτου που με εγκατέλειψες…πού είσαι;
«His callused fingers
have seen lifetimes.
I prefer them over soft skin
that does not know of pain.»
It is often my nature to be abstract, hidden in plain sight, or nowhere at all.
Egon Schiele
Τα χέρια του. Μακριά όμορφα δάχτυλα που κρατούν το πινέλο και δουλεύουν αέρινα στην επιφάνεια του υπόλευκου καμβά.
Το λαβωμένο ξωτικό που της γύρισε το βλέμμα στον καθρέφτη δεν θύμιζε τον εαυτό της. Μόνο τα μπερδεμένα της μαλλιά ήταν δικά της…
Egon Schiele
το ραντεβού 